Ρατσιστική αλληλεγγύη

Μιλούν για αλληλεγγύη στους δυστυχείς Ουκρανούς πρόσφυγες αυτοί που μέχρι χθες έλεγαν πως «η αλληλεγγύη είναι μπίζνα», αυτοί που μετράνε ακόμα και το γάλα της μάνας τους σε χρήμα. Μιλούν για ευαισθησία τα trolls της ακροδεξιάς σήψης, τα ψηφιακά τάγματα εφόδου που βρίζουν χυδαία τον Ιάσονα Αποστολόπουλο, τον άνθρωπο που σώζει ζωές στη Μεσόγειο. Διαρρηγνύουν τα ακριβά ιμάτιά τους οι αρθρογράφοι των συστημικών μίντια αλλά και των φασιστικών φυλλάδων, που όταν πρόκειται για τους πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο, τους χαρακτηρίζουν «εισβολείς» και «ιούς» αλλοίωσης του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής.

Μιλούν για βοήθεια στους τραγικούς Ουκρανούς αυτοί που μέχρι χθες υποστήριζαν πως «η ανιδιοτέλεια είναι το ψέμα της Αριστεράς», ότι όλα είναι Money. Follow the money, ακολούθησε το χρήμα, έλεγαν αυτοί που τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον ανείπωτο πόνο του ουκρανικού λαού. Είναι οι ίδιοι που λιθοβολούσαν τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, που έβριζαν χυδαία την έγκυο προσφύγισσα, και οι οποίοι δημιουργούν σήμερα το χάσταγκ  #απελασεις_τωρα, ζητώντας να εκδιωχθούν οι «κακοί πρόσφυγες» και να αντικατασταθούν από τους «καλούς πρόσφυγες», τους λευκούς Ουκρανούς!

Ναι, και οι δεξιοί είναι ευαίσθητοι, αλλά η ευαισθησία τους δεν είναι απλά επιλεκτική, είναι ρατσιστική, κάνει διακρίσεις φυλετικές, θρησκευτικές, εθνοτικές, είναι ίδια με αυτοί των ανιόντων τους, που χαρακτήριζαν «τουρκόσπορους» τους ξεριζωμένους μικρασιάτες, είναι ίδια με την χρυσαυγίτικη αλληλεγγύη που περνούσε την ελληνίδα  γριούλα στο απέναντι πεζοδρόμιο και στη συνέχεια μακέλευε τον Λουκμάν.

Μιλούν για αλληλεγγύη αυτοί που έχουν εργαλειοποιήσει το ρατσισμό, αυτοί που έχουν κάνει την αλληλεγγύη λάιφ-στάιλ, που φωτογραφίζονται στα εστιατόρια για άστεγους και μπροστά από τα κουτιά της βοήθειας στους Ουκρανούς πρόσφυγες, αυτοί που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν είναι όλα για πούλημα, ότι η αγάπη και το χαμόγελο του προσφυγόπουλου που δέχεται μια ζεστή αγκαλιά, το γάλα από το χέρι της κυρα-Μαρίτσας, την ανιδιοτελή αγάπη ανθρώπων απλών, αγνών, πλούσιων μόνο σε αισθήματα, δεν πληρώνονται με κανένα νόμισμα, με καμία χρυσή πλαστική κάρτα.

Όχι, δεν μπορούν να καταλάβουν, γιατί γι’ αυτούς οι ανάγκες της ψυχής μετριούνται μόνο σε χρήμα, όλα ζυγίζονται και πωλούνται, όλα τοποθετούνται και τακτοποιούνται στα εύτακτα σχήματα του "νοικοκύρη", του κυρ-Παντελή με την μαραγκιασμένη ψυχή, που είναι ικανός να σκοτώσει για ένα ποτήρι νερό από το πηγάδι της αβυσσαλέας μαυρίλας του...