Πάλι βρέχει

Είναι αυτές οι βροχερές, οι γκρίζες πόλεις, αυτές που σκωπτικά σε συμβουλεύουν να γεννιέσαι με ομπρέλα. Και πράγματι πολλοί γεννιούνται με ομπρέλα. Μα η ομπρέλα αναποτελεσματική και παλιομοδίτικη είναι πια. Της σπάει ο αέρας τις ακτίνες, όλο και κάποιος θα στην κλέψει, όλο και κάπου θα την ξεχάσεις. Γι’ αυτό όλο και πιο συχνά παρατηρώ πως πια γεννιούνται με αδιάβροχο. Ένα ολόσωμο, ελαστικό, πλαστικό, ανθεκτικό αδιάβροχο –στη θέση που ήταν άλλοτε το δέρμα το ευάλωτο-  από εκείνα που ό,τι και να βρέξει ο ουρανός γλιστράει πάνω τους και δεν τους αγγίζει τίποτα απολύτως. Σαν βρέχει μουσική κανένας δεν ακούει, σαν βρέχει ποίηση ούτε που ακουμπάει. Τίποτα δεν μπορεί να διαπεράσει αυτά τα αδιάβροχα. Νέας νανοτεχνολογίας για 100% εγγυημένη στεγανότητα.

Και συ που δεν γεννήθηκες με τέτοιο μη μου στεναχωριέσαι διόλου. Μπορείς και εσύ πανεύκολα να το αποκτήσεις, πληρώνοντας με τη συνείδησή σου. (συμφέρουσα συναλλαγή, αν το σκεφτείς, από υποτίμηση σε υποτίμηση πηγαίνει η συνείδηση στις συναλλαγματικές ισοτιμίες)

 Σαν βρέχει απόγνωση, το πιο ακραίο των καιρών φαινόμενο, σαν βρέχει βία και πείνα και οδύνη, βγες να το δοκιμάσεις το καινούργιο σου αδιάβροχο. Τίποτα δεν σ’ αγγίζει. Σκοτώνουν έναν άνθρωπο, στον δρόμο που περνάς, μπροστά στα μάτια σου, βιάζουν μια κοπέλα μες στο τρένο, στο διπλανό σου κάθισμα και μένεις μονωμένος.

Είναι αυτός ο βροχερός, ο γκρίζος κόσμος.

Ήταν στ’ αλήθεια κάποτε υπέροχος;