Να μη γίνει η οδύνη σφαγή

Κάποτε όλη αυτή η οδύνη (ελπίζω) θα τελειώσει. Δεν είναι δυνατόν η ανθρωπότητα να έχει χάσει, από τη μια στιγμή στην άλλη, το ένστικτο της επιβίωσής της. Θα τελειώσει λοιπόν, αφήνοντας όμως πίσω της έναν ολόκληρο κυκεώνα λύπης, οργής και εκδικητικής πεποίθησης. Έναν κυκεώνα που αυτή τη φορά, δεν πρέπει να μείνει χωρίς συμπεράσματα. Είναι τεράστια η ανθρώπινη ύλη που διαχέεται στα άπειρα καθέκαστα σπάζοντας ένα προς ένα όλα τα μάταια φράγματα των φοβικών εμποδίσεων. Κι αλίμονο, όταν όλα τελειώσουν, να μείνουν ασυμπέραστα και κρυμμένα κάτω από τις μεγάλες λέξεις που κραυγάζουν το μέγεθος της κάθε τραγωδίας, όλα όσα συνέστησαν το παμέγιστο γεγονός της φρίκης. Χρειάζεται, λέω, να πάμε στη ρίζα του κακού. Στη ρίζα της ανθρώπινης τραγωδίας. Είναι η ίδια τραγωδία που επιτρέπει στον τραπεζίτη να καταδικάζει εν ψυχρώ σε θάνατο, αθώους ων ουκ έστι αριθμός, αλλά επιτρέπει και στο δίποδο κτήνος να ψάχνει τρυφερό παιδικό κρέας για σεξουαλική ικανοποίηση, ανάμεσα στους απελπισμένους της πλατείας Βικτωρίας. Είναι η ίδια τραγωδία που επιτρέπει την εγκληματική αθωότητα των ικριωματικών αριθμών για τεράστιους πληθυσμούς από το ΔΝΤ (και άλλους παρεμφερείς εγκληματογόνους οργανισμούς), αλλά και την εγκληματική συμπεριφορά των ταβερνιαρέων στα Τέμπη που ξυλοκοπούν αλληλέγγυους στο δράμα των προσφύγων. Για ένα μπουκάλι νερό. Εκεί όπου θα παιχτεί το επόμενο παγκόσμιο δράμα. Γι’ αυτό λέω ότι είναι ανάγκη πάσα, να βγάλουμε συμπεράσματα. Ο δείκτης της δίψας, έρχεται πάνω στα φρυγμένα χείλη των προσφύγων. Αν δεν συμπεράνουμε τώρα, τώρα όμως, που τα τέρατα πνίγουν παιδιά στα χρηματιστήρια της Ασίας, βιάζουν παιδιά στην πλατεία Βικτωρίας, εξανδραποδίζουν παιδιά από την Γερμανία, μέχρι τα Γιαννιτσά και το Καστελόριζο καίγοντας υποδομές για την υποδοχή προσφύγων, τότε πολλή δίψα και πολλή προσφυγιά μας περιμένει στο μέλλον. Κανείς ας μη θεωρεί τα σύνορα δεδομένα. Κανείς ας μη θεωρεί τα κράτη δεδομένα. Κανείς, μα κανείς, να μην μείνει μακρυά από την φρικωδία. Ο κόσμος είναι ένας διαρκής αιματοβαμμένος τοκετός. Ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας τώρα.

Γιατί δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο αυτό. Οι ωδίνες του τοκετού δεν αφορούν μονάχα εμάς. Αφορούν και τον «άλλο» πληθυσμό, τον πληθυσμό με τα μαχαίρια και την απειλή και τη σφαγή. Κι αυτοί συμπεραίνουν. Κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο που πεθαίνει ένα παιδί από πείνα, κάθε φορά που ένα παιδί πνίγεται στο Αιγαίο, στο απύθμενο βάθος της «προ Ανθρώπου Εκατονταετίας» που έλεγε και ο Γιάννης Ρίτσος, συμπεραίνουν. Και φράζουν με αίμα τα μάταια σύνορα. Με αίμα της φτώχειας του Αφγανιστάν, με αίμα πολέμου της Συρίας και του Ιράκ, με αίμα του κοσμικού Ισλάμ, με αίμα που όζει πετρέλαιο, είναι φτιαγμένα τα συρματοπλέγματα της Μεσευρώπης. Και με το ίδιο αίμα είναι φτιαγμένα τα συρματοπλέγματα ψυχής του Άνθιμου και του Άδωνι και του Λοβέρδου κι αυτουνού του αντιδημάρχου Κοινωνικής Πολιτικής του Ηρακλείου Κρήτης που είπε πως «ανάμεσα στα γυναικόπαιδα υπάρχουν κλέφτες, βιαστές, έμποροι ναρκωτικών, ασθενείς μεταδοτικών νοσημάτων χωρίς ελέγχους, χωρίς ιστορικό (σ.σ. από άρθρο του Π. Κατσάκου, «Αυγή» 1 Μαρτίου 2016) και του Ναθαναήλ Επισκόπου Κω και Νισύρου που λέει ως αυτόπτης μάρτυς ότι οι πρόσφυγες πληρώνονται για να παριστάνουν τους πνιγμένους.

Να συμπεράνουμε λοιπόν, ότι το συρματόπλεγμα είναι παντού. Κι ότι για να μπορέσουμε να ζήσουμε θα πρέπει να περάσουμε εμείς και τα παιδιά μας κάτω από τα αλυχτίσματα των Λοβέρδων, μέσα από το ίδιο συρματόπλεγμα που εμποδίζει την ζωή. Κι από πίσω να έρχεται γαυγίζοντας ο Άδωνις Γεωργιάδης. Όχι. Δεν είναι ζωή αυτή. Δεν είναι ζωή να τρέχεις να σωθείς και να πνίγεσαι μέσα στην θάλασσα των οικτιρμών και να πνίγεσαι μέσα στην ψυχή σου. Δεν είναι ζωή αυτή. Πρέπει λοιπόν να συμπεράνουμε τη ζωή μας. Τώρα. Ποτέ άλλοτε. Γιατί αν δεν αντικρίσεις το πρόσωπό σου στην οδύνη του άλλου, τότε… τότε είσαι χωρίς πριν, χωρίς τώρα και χωρίς μετά. Και η οδύνη θα γίνει σφαγή.