Ποιος σκότωσε τον 60χρονο στην Κάρπαθο;

Η αυτοκτονία του 60χρονου πατέρα στην Κάρπαθο δείχνει την προϊούσα αποκτήνωση και τον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας.

Ο 60χρονος αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε τα ειρωνικά σχόλια και τη διαπόμπευση από την τοπική κοινωνία λόγω της ομοφυλοφιλίας του γιου του. «Στην επαρχία υπάρχει ακόμη τιμή και φιλότιμο…», γράφει πρωτοσέλιδα, επικροτώντας το μπούλινγκ και την αυτοχειρία, γνωστή φασιστοφυλλάδα! Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά. Θυμάμαι την εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», που έγραφε «Παντρεμένος με άνδρα ένας από τους υποψήφιους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ», προσπαθώντας να οξύνει τα ομοφοβικά σύνδρομα των αναγνωστών της. Πίσω από τον τίτλο κρύβεται το «είναι ομοφυλόφιλος», δηλαδή «μη φυσιολογικός»! Έτσι καλλιεργείται η ομοφοβία, ο ρατσισμός και ο φασισμός στα μυαλά των «νοικοκυραίων», αυτών που τσάκισαν το κεφάλι του Ζακ, αυτών που κάνουν εκστρατείες εναντίον των ομοφυλόφιλων τύπου Κου Κλουξ Κλαν, των «ματσό» που βασανίζουν και εξωθούν στην αυτοκτονία νέους σαν τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, αυτών που τραμπουκίζουν πάνω στη μνήμη των θυμάτων στις αίθουσες των δικαστηρίων, που εξωθούν γονείς στην αυτοχειρία.

Ο αναπληρωτής καθηγητής στην Οξφόρδη, Δημήτρης Παπανικολάου, αναφέρεται στα υπόγεια ρεύματα που διατρέχουν την ελληνική κοινωνία στο βιβλίο του «Κάτι τρέχει με την οικογένεια/έθνος, πόθος και συγγένεια στην εποχή της κρίσης» (εκδ. Πατάκη). Ο Παπανικολάου επισημαίνει την άνοδο του ρατσισμού, του σεξισμού, της ομοφοβίας, την ανάδυση νεοσυντηρητικών και νεοεθνικιστικών απόψεων στα πλαίσια της ελληνικής οικογένειας.

Στο βιβλίο του, χρησιμοποιεί την έννοια, της «βιοπολιτικής» και επισημαίνει ότι υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που αρνείται πεισματικά να δεχτεί τη διαφορετικότητα. Φαίνεται, δε, να είναι ισχυρό γιατί, όσο κι αν δεν φαίνεται, στηρίζεται όχι μόνο από φυσικοποιημένες ιδεολογίες (από την “μπέσα”, τη “μαγκιά”, το "φιλότιμο" και τον “ανδρισμό” ως την “ανωτερότητα της φυλής (μας)” και τον “ιστορικό της ρόλο”) αλλά και από συμφέροντα συγκεκριμένα, οργανωμένα συμφέροντα που δεν θέλουν να αλλάζουν οι βασικές κατηγορίες διανομής του συμβολικού, του κοινωνικού, του πολιτικού και του υλικού κεφαλαίου.

«Φοβάμαι», γράφει ο Παπανικολάου, «πως το “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”, υπό άλλες συνθήκες βεβαίως, ανασύρεται ξανά ως ύστατο ανάχωμα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φασιστικός πολιτικός και μιντιακός χώρος υιοθετεί και προωθεί αυτές τις ιδεολογίες.

Η ιστορία νέων ανθρώπων που δηλώνουν μια διαφορετική σεξουαλικότητα είναι πάντα “η ιστορία μιας συγκλονιστικής επιβίωσης”, γράφει ο Παπανικολάου. Η βία της ελληνικής οικογένειας και κατ’ επέκταση της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι απωθημένη, αλλά είναι φυσικοποιημένη ως «τιμή και φιλότιμο» και ασκείται από ανθρώπους που δρουν στο σκοτάδι και ευθυνόφοβα, που «πυροβολούν» με «καφενειακά σχόλια» και «κουτσομπολιό», όπως αυτά που σκότωσαν τον 60χρονο της Καρπάθου.