Οι διασωθέντες και η σιωπηρή πλειοψηφία...

Ήρθε σε μία μέρα από την Ολλανδία να μάθει αν ο αδερφός του είναι ζωντανός.

Το βίντεο είναι συγκλονιστικό. Ο μεγάλος αδερφός αγκαλιάζει παρηγορητικά τον μικρότερο που είναι σοκαρισμένος. Ένα νέο παιδί που επέζησε από τη φρίκη. Ένα παιδί σαν τα παιδιά μου.

Αγκαλιάζονται ανάμεσα από κάγκελα. Ούτε μια πραγματική αγκαλιά δεν δικαιούνται άραγε;

Λίγο μετά μια κοινωνική λειτουργός του Ερυθρού Σταυρού, λέει ότι οι περισσότεροι δεν ξέραν κολύμπι δεν είχαν ξαναδεί θάλασσα. Ότι ρισκάρουν τις ζωές τους για να ξεφύγουν από τα κολαστήρια της Λιβύης όπου φυλακίζονται, βιάζονται, βασανίζονται. Ναι αλλά οι δουλέμποροι, δεν τους εξαναγκάζουν ; λέει η παρουσιάστρια. Κανείς ποτέ δεν ρωτάει γιατί υπάρχουν διακινητές; γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να διακινηθούν είναι η απάντηση. Και γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να πάνε νόμιμα να ζητήσουν άσυλο γιατί δεν τους αφήνουν.

Υπάρχει λοιπόν μια σιωπηρή πλειοψηφία που αποδέχεται το πνίξιμο αυτών των ανθρώπων. Έστω και ως αναγκαίο κακό προκειμένου να διατηρήσει την πιο προνομιακή της θέση, νομίζοντας ότι απειλείται από τους πρόσφυγες. Και δεν καταλαβαίνει ότι όσο δεν αντιδρά τόσο πιο γρήγορα σφραγίζει και την δική της μοίρα.