ΟΗΕ: Ψήφισμα χωρίς ουσία για το περιβάλλον

Ένα ακόμα ψήφισμα του ΟΗΕ για το περιβάλλον. Η περιβαλλοντική κρίση για μία ακόμη φορά αντιμετωπίζεται ως νομικό ζήτημα.

Συγκεκριμένα, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε την Τετάρτη 29 Μαρτίου ψήφισμα που κατέθεσε το κρατίδιο του Βανουάτου, ζητώντας από το Διεθνές Δικαστήριο (ICJ) να καθορίσει τις υποχρεώσεις των κρατών στον αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής. Ο διεθνής συστημικός Τύπος χαιρετίζει με ενθουσιασμό!

Οι νομικοί που υποστηρίζουν το ψήφισμα θεωρούν ότι «αυτή η διαδικασία είναι απαραίτητη γιατί επί του παρόντος, βάσει της συμφωνίας του Παρισιού για το κλίμα, υπάρχει σύγχυση ως προς τις νομικές ευθύνες κάθε χώρας απέναντι στην υπερθέρμανση του πλανήτη», σημειώνει ο ανταποκριτής του BBC, Matt McGrath.

 Όμως το πρόβλημα δεν είναι νομικό, είναι πολιτικό και αλλαγής του κυρίαρχου οικονομικού μοντέλου.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα «οι δύο μεγαλύτεροι ρυπαντές στον κόσμο» , παρόλο που δεν αντιτάχθηκαν στην έγκριση του ψηφίσματος, δεν το υποστηρίζουν αναφέρει το CNN. Ο Αμερικανός εκπρόσωπος, Νίκολας Χιλ, εξέφρασε μάλιστα τη διαφωνία του με το ψήφισμα μετά την έγκρισή του(!), λέγοντας ότι προτιμά τη «διπλωματία» από μια «δικαστική διαδικασία» που κινδυνεύει να «τονίσει τις διαφωνίες» ! Αυτό καταδεικνύει ότι το ψήφισμα είναι άνευ ουσίας και ότι το πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί νομικά.

Η ισορροπία μεταξύ οικονομίας και οικολογίας (δηλαδή της κοινωνίας και του φυσικού περιβάλλοντος) με τη διαμόρφωση «ορίων συσσώρευσης» κέρδους είναι μία πλάνη στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Συνοπτικά, τα οικολογικά προβλήματα οφείλονται στον ανταγωνιστικό χαρακτήρα της οικονομίας της αγοράς που υποχρεώνει τους οικονομικούς ανταγωνιστές είτε να αναπτυχθούν, ο ένας εις βάρος του άλλου είτε να καταστραφούν, όπως σημειώνει ο Μπούκτσιν.

Γι’ αυτό η οικολογία, η κοινωνική δικαιοσύνη και η υγεία συνδέονται σήμερα όσο ποτέ. Αποτελούν τα βασικά στοιχεία ενός αντι-καπιταλιστικού πολιτικού συνασπισμού ικανού να επιβάλει, άμεσα, ένα πρόγραμμα ρήξης.

Η Αριστερά, αν θέλει να είναι πραγματικά ουσιώδης και ανατρεπτική, θα πρέπει να αντιπαρατάξει στο καπιταλιστικό σχέδιο Β των μεγαλοκαρχαριών της δήθεν "πράσινης ενέργειας", ένα νέο πολιτιστικό και οικονομικό υπόδειγμα, να δείξει ότι το συμφέρον των ανθρώπων δεν ταυτίζεται με την συσσώρευση πλούτου αλλά με μια γεμάτη νόημα ζωή. Ότι αυτό μπορεί να προκύψει μόνο από τη συνεργασία και όχι από τον ανταγωνισμό. Να πείσει τους πολίτες ότι στη φύση δεν κυριαρχεί το δίκαιο του ισχυρότερου ούτε ο ανταγωνισμός, αλλά υπάρχει αλληλεπίδραση των διαφόρων μορφών ζωής, ότι ένας κόσμος συμπληρωματικότητας και αμοιβαιότητας, ένα σύμπαν αλληλεγγύης και εντέλει αρμονίας είναι εφικτός…