Μια απάντηση του Ρεμπώ στον Ομπάμα

«Υπάρχουν παντού απελπισμένοι άνθρωποι που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Δείτε τι γίνεται αυτή την εβδομάδα. Προσευχόμαστε και θέλουμε αυτοί οι άνθρωποι να σωθούν. Όμως συγκρίνετε την προσοχή που έλαβε αυτό το γεγονός σε σχέση με τους 700 ανθρώπους που πνίγηκαν. 700 άνθρωποι πνίγηκαν, αυτό είναι απαράδεκτο, δεν μπορεί να συμβαίνει. Το ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτούς δεν είναι αλήθεια και το γνωρίζουμε. Ξέρουμε ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα για αυτούς τους ανθρώπους». Λόγια του Μπάρακ Ομπάμα που κάθε άνθρωπος με ενσυναίσθηση και τσίπα θα επικροτούσε.

Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ εστιάζει μεν αλλά δεν ονοματίζει την ανισότητα ακόμα και μπροστά στο θάνατο. Μιλάει για την ακραία απανθρωπιά, για τον οδυνηρό θάνατο 700 ανθρώπων ανοιχτά της Πύλου που αντιμετωπίζεται από τα κυρίαρχα μίντια ως «ΤΙΠΟΤΑ» μπροστά στο θάνατο πέντε πολύ πλούσιων ανθρώπων.

Αλλά τι προτείνει; «…να κάνουμε πράγματα για αυτούς τους ανθρώπους». Αλλά δεν λέει τι. Δεν μιλάει για τις ακραίες ανισότητες, ούτε για τα pushbacks και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ούτε γι’ αυτούς που τα θεωρούν «πειστική αποτροπή».

Και ο Τζο Μπάιντεν είναι της ίδιας λογικής και ευαισθησίας με τον Ομπάμα, αλλά διατήρησε τα «τείχη» και την αντιμεταναστευτική στάση του προκατόχου του.

Η ευαισθησία των Ομπάμα-Μπάιντεν παραπέμπει στη φιλανθρωπία του φιλοπτώχου ταμείου της ενορίας που τσακίζει την αξιοπρέπεια του δέκτη χωρίς να συνιστά λύση του προβλήματος. Προτείνει ότι και η καθηγήτρια του πανεπιστημίου του Κεντ, Αλμπένα Αζμάνοβα που λέει ότι «Είναι λάθος να επικεντρωνόμαστε στις ανισότητες» και στη μεγαλύτερη φορολογία των πλούσιων, γιατί το θέμα «είναι η ασφάλεια»!

Ο Μπάρακ Ομπάμα δεν προτείνει την εξάλειψη των αιτιών που επιβάλλουν τον ξεριζωμό, όπως είναι οι πόλεμοι για τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ, δεν λέει να σταματήσουν οι πολεμικές συγκρούσεις, ούτε προτείνει να σταματήσει η άγρια εκμετάλλευση των χωρών της Αφρικής από τις πολυεθνικές της Δύσης, ούτε να πάψει η σύγχρονη σκλαβιά στην Ασία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, καθώς και τα φοβερά σκλαβοπάζαρα του 21ου αιώνα (Λιβύη), δεν ζητάει να σταματήσει η περιβαλλοντική επιβάρυνση και η δημιουργία προσφύγων λόγω της κλιματικής κρίσης (αναγνώριση ως τέτοιων από τον ΟΗΕ). Και δεν τα ζητάει, γιατί για να γίνουν αυτά χρειάζεται ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο, απαιτείται η ανατροπή του οικονομικού υποδείγματος που παράγει τις ανισότητες, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τους πολέμους. Και ο Μπάρακ Ομπάμα είναι ένας «υψηλός υπηρέτης» του συστήματος, που δεν επιθυμεί να αρθούν οι ανισότητες, αλλά «να γίνουν πράγματα για τους απελπισμένους», να γίνει λιγότερο οδυνηρός ο πόνος τους, να τους παρασχεθεί «ασφάλεια» όπως λέει και η Αζμάνοβα, να τους φτιάξουμε «άνετα» και «ασφαλή» στρατόπεδα συγκέντρωσης, να προσφέρουμε ασφάλεια στο «ανασφαλές πλήθος».

Γι’ αυτό σε αυτούς που ρίγησαν με τα λόγια του Ομπάμα και τη σκηνική παρουσία του τους αφιερώνω τους στίχους του Ρεμπώ:

«Εμπρός! Στον ζυγό. Υποταγή, ερημιά, πλήξη και θυμός. Ακούω, τίνος να γίνω μισθοφόρος; Ποιο κτήνος να λατρέψω; Πείτε μου, ποιο εικόνισμα να καταστρέψω; Τίνος να ραγίσω την καρδιά; Από ποιο ψέμα να πιαστώ; Πάνω σε ποιο αίμα να πατήσω;»

Ποιο νεοφιλελεύθερο βαμπίρ να ψηφίσω;