Μαζί...

Ο θάλαμος του νοσοκομείου  γυμνός και ψυχρός.  Ανοξείδωτο ατσάλι, καλώδια, άσπρα σεντόνια.  Το μοναδικό χρώμα ήταν τα μπαλώματα της χλωμής ανθρώπινης σάρκας στο κρεβάτι. Η μάνα. Η αρρώστια έπεσε πάνω στο ανυπεράσπιστο κορμί της χωρίς έλεος.

Τα μάτια του γιατρού έσταζαν θλίψη. Καρκίνος, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες. Στο μυαλό μου αστροπελέκια μαύρου και κόκκινου. Η σιωπή που απλώνεται στο δωμάτιο έχει μια ψύχρα. Λες και θα ραγίσει σαν πάγος αν κάνεις να κινηθείς πάνω της. Σου τρυπούσε την καρδιά.

Μαζί, λέει ο γιατρός. Όλοι μαζί. Νικιέται η αρρώστια.

Η μάνα κοιμάται. Η νύχτα σκέπασε τα μάτια της. Επιτρέπω στον εαυτό μου ένα βουβό κλάμα. Είναι  τρομακτικό να βλέπεις ένα γονιό  να έχει την ανάγκη σου.  Να πρέπει να γίνεις εσύ ο ενήλικας.                 

Στο μυαλό μου σκέψεις ανάκατες.  Η  βαρβαρότητα της αρρώστιας, το εφήμερο της ύπαρξης.  Το  αναπότρεπτο και μη αναστρέψιμο πέρασμα του χρόνου. Η απελπιστικά αναπόφευκτη κατάληξη.

Έξω με υποδέχεται ένας κόκκινος, δυσοίωνος ουρανός. Νιώθω ότι η  αρρώστια έρπει και στα δικά μου κόκκαλα.

Τρεις μήνες μετά το «μαζί» έκανε το θαύμα του. Μαζί.  Μια τόση δα λεξούλα. Που ήταν ίσως η πιο θεραπευτική λέξη στον κόσμο.

Θέλω να οδηγήσω τρελά, να κορνάρω δυνατά,  να φιλήσω αγνώστους, να ράνω με ροδοπέταλα τον κόσμο…