Δεν θέλω να γιορτάζω θέλω να ουρλιάζω

Δεν θέλω να γιορτάζω θέλω να ουρλιάζω. Γιατί ένα ολόκληρο χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας, βρισκόμαστε σε αυτό τον εφιάλτη;

Γιατί υπάρχει εμβόλιο εδώ και έξι μήνες και ακόμη δεν ξέρουμε πότε θα εμβολιαστεί ο κόσμος;

Γιατί υπάρχει φάρμακο που το χορηγούν μόνο σε λίγους και εκλεκτούς;

Μέχρι να εμβολιαστούμε θα υπάρχουν νέες μεταλλάξεις. Σε δύο χρόνια θα έχει λήξει η προστασία των πρώτων εμβολιασμένων.

Για πόσα χρόνια θα ζούμε αυτό το ζόφο, όμηροι των μεγάλων φαρμακευτικών;

Ποιά ελευθερία να γιορτάσουμε σήμερα;

Του ΣΚΑΙ που μας έδειξε πριν λίγο τον Σεραφείμ έξω από τη Μητρόπολη Πειραιά να δηλώνει πίστη και υποταγή στον πολυχρονεμένο Μαρινάκη;

Του ΟΡΕΝ που μας απηύθυνε διάγγελμα ο Ιβάν Σαββίδης;

Της Γιάννας που βγαίνει ντυμένη καραγκούνα σε γκαλά εγκαινίων και σε γιορτές με τσολιαδάκια;

Της πιο θλιβερής και υπαλληλικής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης που ήρθε να βοηθήσει στο μεγάλο φαγοπότι κρατώντας τους πολίτες πισθάγκωνα δεμένους και όσο γίνεται τυφλούς και διχασμένους;

Χρόνια πολλά λοιπόν.

Άμα ζήσουμε και από αυτά, θα λένε κάποτε για την αντοχή του γένους.