H αγωνιστική vita activa της Αριστεράς

Η ανάρτηση των βίντεο του αμφίβιου σερβιτόρου στη Ρόδο, του ζεματισμένου σεφ στην Κρήτη, των διαδηλώσεων των γυναικών στο Ιράν, του αστυνομικού που δολοφονεί εν ψυχρώ τον Nahel, των διαμαρτυριών των νεαρών Γάλλων των προαστίων για την δολοφονία, το Metoo, όλα αυτά και άλλα δείχνουν τη σπουδαιότητα των κοινωνικών δικτύων στην οργάνωση των αυθόρμητων εξεγέρσεων.

Τα συστημικά μίντια «βλέπουν» στη χρήση των κοινωνικών δικτύων έναν «διαγωνισμό της καλύτερης εικόνας» που θα γίνει viral!

Όμως αυτό είναι η επιφάνεια που δεν απέχει από το ψεύδος.

Είναι γνωστό ότι σε πρώτο χρόνο μετά την δολοφονία του έφηβου στην Ναντέρ κυκλοφόρησε στα μίντια και στα δίκτυα η εκδοχή της αστυνομίας ότι δήθεν ο έφηβος ήθελε να «εμβολίσει» τους αστυνομικούς (το ίδιο και με τον Σαμπάνη στο Πέραμα). Στη συνέχεια όμως, νέα βίντεο αποκάλυψαν το ψέμα. Ο Nahel δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τον μπάτσο. Μάλιστα, ένας συμπατσος τον παρότρυνε: «Πυροβόλησέ τον»!

Η αποκάλυψη έβαλε τη φωτιά.

Αλλά πέρα από την αποκάλυψη των ψευδών των δυνάμεων της κρατικής καταστολής, τα κοινωνικά δίκτυα λειτουργούν υπό όρους ως ένα πλέγμα λαϊκής πληροφόρησης. «Δημοσιογράφοι ή πολίτες ρεπόρτερ» που βρίσκονται σε όλες τις διαδηλώσεις στη Γαλλία, κρατούν ένα κινητό στο χέρι και μεταδίδουν μέσω των κοινωνικών δικτύων εικόνες και μία άλλη εκδοχή των γεγονότων από αυτή που παρουσιάζουν τα συστημικά ΜΜΕ και η μονταζιέρα της αστυνομίας.

Οι ερασιτέχνες δημοσιογράφοι «τα πάνε καλύτερα από εμάς (τους επαγγελματίες). Είναι η γενιά των κοινωνικών δικτύων…», λέει ο ανεξάρτητος ρεπόρτερ Jules Ravel, που δραστηριοποιείται στο Twitter.

Είναι οι «ρεπόρτερ» που αποκαλύπτουν με φωτογραφίες, βιντεοσκοπήσεις και αναρτήσεις τη βία, τις αυθαιρεσίες και τα ψεύδη της αστυνομίας. Είναι οι νέοι που επιδιώκουν να τεκμηριώσουν ό,τι συμβαίνει στην καρδιά των γεγονότων. Και η δουλειά τους δεν αποσκοπεί μόνο στην αποκάλυψη της αλήθειας στην κοινή γνώμη αλλά και στη μαρτυρία υπέρ των συλληφθέντων, που κατηγορούνται με πλαστές κατηγορίες από την αστυνομία. Είναι «ένα όπλο προστασίας, μια ασφάλεια κατά τη διάρκεια ορισμένων βίαιων παρεμβάσεων της αστυνομίας», λέει ένας από τους «ρεπόρτερ του δρόμου»….

Και στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι ανάλογο στις μεγάλες κινητοποιήσεις, αλλά δεν έχει αυτόν τον οργανωμένο και συστηματικό χαρακτήρα.

Τα «κινητά» και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα «όπλο» στα χέρια των «από κάτω», αλλά δεν αρκούν.

Οι μαζικές οργανώσεις «μπορούν να αποκτήσουν σταθερότητα μόνο όταν αναπτύσσουν συγχρόνως μια συλλογική ταυτότητα, η οποία μπορεί να διοχετεύει την επιθετικότητα προς τα έξω, επικεντρώνοντάς την σ’ έναν εξωτερικό εχθρό, προκειμένου να δημιουργηθεί στο εσωτερικό η αίσθηση του κοινού κινδύνου και της ευθύνης…», γράφει η Χάνα Άρεντ. Εδώ έχουμε έναν εχθρό του λαού, την αστυνομία και αυτούς που την χρησιμοποιούν, αλλά λείπει η «συλλογική ταυτότητα» που θα εξασφαλίσει την διάρκεια. Γι’ αυτό ακόμα και οι πιο μεγάλες «κοινωνικές πυρκαγιές» τελικά σβήνουν… και μένουν αυτοί που καταφέρνουν να προτείνουν μια «ταυτότητα», μια διαδικασία Αναγνώρισης που καθιστά αφόρητη την κοινωνική απόρριψη και την Περιφρόνηση.

Η περιφρόνηση και η κοινωνική απόρριψη (των νέων των προαστίων) αποτελούν μια εξαιρετικά αμφίσημη πηγή κινήτρων για έκφραση κοινωνικής διαμαρτυρίας και αντίστασης, όταν δεν υπάρχει μία κατεύθυνση δι-εξόδου της αντίδρασης στην περιφρόνηση και την ταπείνωση. Αυτή την αντίδραση και αντίσταση που εκπροσωπούσε το όραμα της Αριστεράς για μια άλλη κοινωνία η οποία θα Αναγνώριζε τους «από κάτω», τώρα το εκπροσωπεί πιο ισχυρά η (ακρο)δεξιά μ’ έναν «ψεύτικο εχθρό», τους μετανάστες και όσους είναι αλληλέγγυοι...

Γι' αυτό η Αριστερά οφείλει να επανεύρει το όραμά της, το αφήγημά της για μια άλλη κοινωνία, για την ανατροπή του μαφιόζικου παραγωγικού μοντέλου, καθώς και την Πράξη της, τη δράση της. Να περάσει δηλαδή από την μικροαστική vita contemplativa στην αγωνιστική vita activa…