Ο Paul Auster -Ποιητής, κριτικός, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος και σεναριογράφος- πέθανε στο σπίτι του στο Μπρούκλιν την Τρίτη 30 Απριλίου το βράδυ.
Σε ηλικία 8 ετών, παθιασμένος με το μπέιζμπολ, συνάντησε τον Γουίλι Μέις, έναν από τους παίκτες-είδωλα της Νέας Υόρκη και του ζήτησε αυτόγραφο. «Ασφαλώς, γιε μου», του λέει ο Μέις. Έχεις ένα μολύβι;» Το αγόρι δεν έχει. Ούτε ο πατέρας του έχει. Ούτε κανένας άλλος. «Συγγνώμη, γιε μου» χωρίς μολύβι δεν έχει αυτόγραφο. Ο Auster ξέσπασε σε κλάματα, και όπως γράφει στο Why Write «Από εκείνο το βράδυ, είχα πάντα ένα μολύβι μαζί μου, όπου κι αν πάω. Και λέω με χαρά στα παιδιά μου, έτσι έγινα συγγραφέας.»
Σχεδόν επτά δεκαετίες αργότερα, το παιδί με το μολύβι πέθανε, στο σπίτι του στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Ήταν 77 ετών και είχε πίσω του περίπου σαράντα βιβλία, μεταφρασμένα σε περισσότερες από 40 γλώσσες. Μυθιστοριογράφος, αλλά και ποιητής, μεταφραστής, κριτικός, δοκιμιογράφος και σεναριογράφος, ο συγγραφέας των Moon Palace (1990), Leviathan (1993), Alone in the Dark (2009) και Baumgartner (2024) είχε γράψει χιλιάδες σελίδες, μέχρι να γίνει ένας από τους πιο σπουδαίους Αμερικανούς συγγραφείς. Δάσκαλος στην τέχνη της αφήγησης, εμβαθύνει στα παιδικά του χρόνια, στην βιο-ιστορία του, σε αυτό που ονόμαζε «εσωτερική του ζώνη», για να δημιουργήσει ρομαντικά, αυτοβιογραφικά ή και πολιτικά κείμενα εξαιρετικής ευφυΐας και ευαισθησίας. Ήξερε πώς να παρακολουθεί όσο κανένας άλλος τις ζωές των χαρακτήρων του ή τις δικές του σε όλο τους το πλάτος, τις αντιφάσεις τους, τις περιελίξεις τους, τις διακλαδώσεις τους που μερικές φορές συνδέονται με φαινομενικές συμπτώσεις…
Πληροφορίες από τη Le Monde
