Ρήμαξε και η ελπίδα

Η ΒΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ «Τι ξέρετε εσείς από ανεργία; Μιλάτε για διάλυση του κοινωνικού ιστού, αλλά δεν ξέρετε τίποτα για τη γκρίνια που φέρνει η φτώχεια, για τη διάλυση της οικογένειας, για το φόβο των παιδιών, για το σμπαράλιασμα της ψυχής και του εαυτού». Λόγια ενός πρώην εργαζόμενου, πρώην οικογενειάρχη, πρώην ανθρώπου, νυν αόρατου. «Δεν ξέρετε τίποτα για την ανεργία» ξαναλέει. Η ζωή πια δεν τον γνωρίζει. Είναι άχρηστος, περιττός, διαφανής. Κι άλλοτε υπήρχε πείνα, κι άλλοτε υπήρχε ανεργία, αλλά η σημερινή δεν αντέχεται. Γιατί δεν έχεις να μοιραστείς την οδύνη σου με κανέναν. Και η τρέλα επισυμβαίνει όταν δεν έχεις κανένα να δεις το πρόσωπό σου, όταν κανείς δεν σε αναγνωρίζει, όταν σου ενδοβάλουν την ενοχή ότι φταις εσύ! Γιατί η τρέλα είναι αταξία οφειλόμενη στην απελπισία, καθώς δεν υπάρχει μία κοινότητα, ένα συνδικάτο, μια συντροφιά, που να είναι μαζί σου αλληλέγγυα στην αδικία, που να μπορεί να οργανώσει την οργή και να την κάνει πολιτική διεκδίκηση. «Γι’ αυτό σταμάτα την ποίηση», ηλίθιε. Η ποίηση έχει πάψει από καιρό να πυρώνει τα πάθη και να λειτουργεί ανατρεπτικά. Οι λέξεις έγιναν κι αυτές εμπορεύματα για νάρκισσους, για τους Her omnes του Κάφκα. Γι αυτό τέρμα τα λόγια. Τώρα δράση. Με νέο λόγο, με νέες συλλογικότητες, νέα συνδικάτα, νέες αξίες, αληθινή συντροφικότητα. Οι νέοι φορείς θα υποδέχονται την οδύνη των αποκλεισμένων και θα την καθιστούν ενέργεια αλληλεγγύης και ανατροπής της σημερινής κατάστασης…

Βρήκα αυτό το κείμενο της 24ης Νοεμβρίου 2014 καθώς κοίταζα τον τοίχο με το σύνθημα "Μας ρημάξατε τις ζωές/θα ρημάξουμε τα πάντα". Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ή μάλλον έχει: Ρήμαξε και η ελπίδα. Και στην πλήρη απελπισία η δράση δεν μπορεί παρά να είναι "τυφλή"...