ΒΙΒΛΙΟ

Ομνύει*

Μόνος στην καλύβα. Αυτός και οι δαίμονές του. Εκεί που καταφεύγει κάθε Πρωτοχρονιά. Δεν έχει φέρει βιβλία για διάβασμα. Ούτε γράφει. Κόβει ξύλα με το τσεκούρι. Συντηρεί τη φωτιά στη [..]

[ Μαργαρίτα Μανώλη / 30.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Ο φίλος μου ο Αντρέας

  Ας τον πούμε «Αντρέα». Ο Αντρέας, λοιπόν, φίλος και συνάδελφος στο σχολείο, είναι από εκείνους που χωρίς να έχουν ιδιαίτερη σχέση με τα θεία ή την εκκλησία, κατέχουν μια περίοπτη θέση [..]

[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 28.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Ανθρωπιστικές ή απάνθρωπες επιστήμες;

  Σχεδόν πάντα οι σύγχρονοί μας«maîtres à penser» υπήρξαν μεγάλοι όχι μόνο γιατί επινόησαν μια μέθοδο έρευνας, αλλά γιατί υπήρξαν δημιουργικοί και έγραψαν βιβλία που μπορούν να διαβαστούν [..]

[ Φοίβος Γκικόπουλος / 28.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

«Δεν υπάρχει αλλού»

Βράδυ γιορτής. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά; Δεν ξέρει ούτε και νοιάζεται. Μια ψυχή βασανισμένη, απ’ αυτές που περιπλανιούνται στις όχθες του ποταμού, χωρίς βαρκάρη να τις [..]

[ Μαργαρίτα Μανώλη / 26.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Το παιδί της συγκυρίας

Του Χριστού ανήμερα γέννησε η Πανάγια  το σερνικό της. Μόνη κι αβόηθηγη. Για το ξεκομμένο κονάκι στο Κολλιτσί, έξω από το χωριό κάνα δυο χιλιόμετρα, πήρε των ομματιών της, όταν την [..]

[ Γεωργία(Γιούλα) Τριγάζη / 26.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Για την αγιότητα της ποίησης

Φοίβος Γκικόπουλος                 Είχε τύχη, αλλά καμιά πρακτική επίπτωση, μια σκληρή άποψη του Μπενεντέττο Κρότσε: αν κάποιος εξακολουθεί να γράφει ποιήματα ακόμη και μετά [..]

[ Φοίβος Γκικόπουλος / 23.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Καληνύχτα Ιμπραήμ

                      Ο Παλαιστίνιος Ιμπραήμ Αμπού Τουράγια ήταν 29 χρονών, ζούσε στο προσφυγικό στρατόπεδο Σάτι της μεγαλύτερης ανοιχτής φυλακής του κόσμου, αυτής της φρικώδους [..]

[ Κώστας Καναβούρης / 21.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Οι άνθρωποι...

Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που σου δίνουν την εντύπωση πως ό,τι κι αν τους συμβεί θα το περάσουν ξώφαλτσα. Δε θα εισχωρήσει πιο κάτω από το δέρμα τους. Θα συνεχίσουν να [..]

[ Ειρήνη Παραδεισανού / 20.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Το ματωμένο θέρος του 1882, μέρος δεύτερο

Ποιος ήταν ο Κωνσταντίνος Καραπάνος; ...Πως, όμως, αντιμετώπιζε τον Κωνσταντίνο Καραπάνο ο αθηναϊκός Τύπος; Ιδού πως τον περιγράφει η πολιτικο-σατυρική εφημερίδα «Μη [..]

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / 18.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Ένα κάποιο χαμόγελο...

  Εγκαταστάθηκε πρόσφατα στο υπόγειο της πολυκατοικίας. Εκεί που η ατμόσφαιρα μύριζε υπόνομο και κατεστραμμένες υπάρξεις. Το παρατσούκλι  «μαντάμ Ορτάνς» τόφερε μαζί [..]

[ Μαργαρίτα Μανώλη / 18.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Επαγγελίες ενός επίδοξου ποιητή

  Αυτό που θα γράψω θα έχει αίμα και νεύρο. Θα ’χει φωνή που τους νεκρούς ταράζει. Θα ’χει θύελλα που τα καράβια βουλιάζει. Θα ’χει την έξαψη της σάρκας που ολόκληρη προσφέρεται. Θα [..]

[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 17.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Το πάθος

Το «πάθος» είχε καταχωρηθεί με διπλή σημασία στο παιδικό της μυαλό. Κι αυτό, ενίσχυε το μυστήριο και τη γοητεία του. Η εμπειρία της από όσα άκουγε, κυρίως  από τους γονείς της, «τον [..]

[ Γεωργία(Γιούλα) Τριγάζη / 17.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Το ματωμένο θέρος του 1882

23 Μαρτίου 1914. Η άνοιξη έχει αρχίσει να ανθίζει στους κήπους της Αθήνας. Στο καφενείο του Ζαχαράτου, στο Σύνταγμα, οι θαμώνες απολαμβάνουν τον καλό καιρό με ελληνικό καφέ και την [..]

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / 16.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Ξενιτειές

Και να που πάλι πλησιάζει ο κύκλος των γιορτών. Και να που πάλι, καθώς τα χρόνια περνούν όλο και πιο ισχυρό εμφανίζεται το απαραίτητο πένθος χωρίς το οποίο δεν υπάρχει η γιορτή, αφού [..]

[ Κώστας Καναβούρης / 13.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Το έλκηθρό μου

Ήταν  ωραίο εκείνο το πρωινό. Οι πίστες στο χιονοδρομικό λειτουργούσαν κανονικά. Ένα ζευγάρι Γερμανών με όλη την αναγκαία εξάρτυση εφορμούσαν για τον Χελμό. Είχαν ξεκινήσει με [..]

[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 12.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Ζω...

Με πρόσωπο χαλαρό και πένθιμο, μαραμένο σαν πολυκαιρισμένο τριαντάφυλλο, ετοιμόρροπος, περιδιαβαίνει στην πόλη, ανέστιος και ξένος, φορώντας μαύρα. Μαύρα καθώς η νύχτα, καθώς [..]

[ Μαργαρίτα Μανώλη / 10.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Το ρέμα

Το σπίτι του δασκάλου, κολλητό πλάι στο σχολείο, που τους είχε παραχωρηθεί, βρισκόταν απέναντι από ένα ρέμα. Ανάμεσα στο σπίτι και το ρέμα μεσολαβούσε ένα κοτέτσι. Στην ουσία, ένας [..]

[ Γεωργία(Γιούλα) Τριγάζη / 10.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Η αναγκαιότητα του περιττού

   Τριγυρνώντας στους δρόμους της γειτονιάς παρατηρεί τους πρόωρους στολισμούς, τα φανταχτερά στολίδια, τις απαστράπτουσες μπάλες, τις εορταστικές φωταγωγίες, τόσα [..]

[ Μαργαρίτα Μανώλη / 04.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Το μαγικό δέρμα

                  La peau de chagrin του Μπαλζάκ υπήρξε μια εφιαλτική ανάγνωση της νεότητάς μου. «Το μαγικό δέρμα» όλο και περισσότερο συρρικνώνονταν, κι αυτή η συρρίκνωση σήμαινε για τον [..]

[ Φοίβος Γκικόπουλος / 04.12.17 ]

διαβάστε περισσότερα

«Frangar, non flectar» και αντίστροφα

 Frangar, non flectar: «σπάω, αλλά δεν λυγίζω». Αν κάποιος ακολουθούσε με αυστηρότητα αυτή τη ρήση, θα βρισκόταν αμέσως σε χίλια κομμάτια: ειδικά στους καιρούς μας, όπου η υποκρισία είναι πάντα παρούσα [..]

[ Φοίβος Γκικόπουλος / 29.11.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Και το αύριο δεν θα ξαναγίνει χθες

  Ο Νίκος τηλεφωνεί στη γυναίκα του. Βάζει τα δυνατά του να της μιλήσει όπως τις άλλες φορές. «Το μεσημέρι μη με περιμένεις για φαγητό. Έχω δουλειά. Θ’ αργήσω.» «Εντάξει, Νίκο μου, το [..]

[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 29.11.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Κάποτε είδαμε στα μάτια τη θαλασσοκόρη...

Σκέφτομαι πόσο έχει προχωρήσει η εσωτερική σήψη μας. Πόσο δύσκολο είναι να μιλήσεις για ανθρώπινα δικαιώματα, δίχως να χαρακτηριστείς γραφικός. Και το πιο αποπνιχτικό, η [..]

[ Ειρήνη Παραδεισανού / 28.11.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Ο απέναντι

Καθόταν ήσυχα-ήσυχα, και έπινε το σαββατιάτικο καφέ του στο συνηθισμένο –εδώ και χρόνια- αγαπημένο πόστο του στην επαρχιακή πόλη. Δε θα σχολίαζε, εννοείται νοερά, πάνω από κάποια [..]

[ Γεωργία(Γιούλα) Τριγάζη / 19.11.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Περί γραφής

-Γιατί γράφεις ; -Γράφω γιατί τις νύχτες οι λέξεις μου συνωθούνται, πιέζουν το στέρνο μου, παλεύουν  να βγουν έξω, μ’ αφήνουν ξέπνοο κι ύστερα ξεροσταλιάζουν σε πεζοδρόμια, [..]

[ Μαργαρίτα Μανώλη / 17.11.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Η κραυγή...

                                      Λένε πως η ευθεία είναι ο συντομότερος δρόμος. Δίκιο έχουν, αν αναλογιστούμε -με σεβασμό και με ρυθμό- τι έγινε εδώ, σ’ αυτό το αλωνάκι πριν από 44 χρόνια, τούτες [..]

[ Κώστας Καναβούρης / 16.11.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Ντρέπομαι, άρα υπάρχω...

  Για τον  Φρόυντ  το συναίσθημα της ντροπής αποτελεί δείκτη ανθρωποποίησης και σχετίζεται με τη δημιουργία του πολιτισμού. Η ντροπή αφορά το ίδιο το Είναι του [..]

[ Παναγιώτα Ψυχογιού / 14.11.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Βλέμμα εκμαγείου

Βλέμμα ωμό και ωμοφάγο. Βλέμμα εκμαγείου σε πρόσωπο ασαφούς περιγράμματος, δηλαδή εθισμένου να τεντώνεται μέχρι τα απώτατα όρια ενός τετανικού χαμόγελου, θεμελιωμένου γερά σε [..]

[ Κώστας Καναβούρης / 13.11.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Αχιλλεύς Παράσχος, ο εκπρόσωπος του ρομαντισμού στην Ελλάδα

     Αλήθεια ποιος θυμάται το κυριότερο εκπρόσωπο του ρομαντισμού στην Ελλάδα, τον ποιητή που μεσουράνησε για μια πεντηκονταετία στην Ελλάδα του 19ου αιώνα, ποιος θυμάται [..]

[ Μαργαρίτα Μανώλη / 13.11.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Η Ελισάβετ και ο Κάλβος

            «Αν οπόταν πεθαίνει πονηρός βασιλεύς έσβυν’ η νύκτα εν’ άστρον, ήθελον μείνει ολίγα           ουράνια φώτα». Ανδρέας Κάλβος, απόσπασμα από την 6η Ωδή με τίτλο [..]

[ Κώστας Καναβούρης / 09.11.17 ]

διαβάστε περισσότερα

Κανένας καθαρός

(συνέντευξη)   Στο σφαγείο πουλάνε ακόμα μπαλτάδες. Γκογκγκογκ! Θα τα γράψεις όλα! Ακούς;   Με λένε Άλεν. Γεννήθηκα στη Βοσνία. Μπάσταρδος γόνος γέννας βίαιης. Μπαλτάδες οι [..]

[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 08.11.17 ]

διαβάστε περισσότερα